Ongedocumenteerde bewoners van een aantal van onze bed, bad, broodlocaties zijn uitgewaaierd naar andere, veelal kleinere voorzieningen verspreid over de stad. Een van die nieuwe opvangplekken ligt aan de Plantage Muidergracht 14. Met plaats voor 80 bewoners is dit geen kleine voorziening. Bewoners hebben er wel aanzienlijk meer ruimte dan in hun eerdere opvang. Hoe bevalt dit? We vroegen het aan een van hen.
Aisha (1982) komt uit Uganda en woont sinds september 2016 in Nederland. Over de reden van haar vlucht is ze kort en bondig: ‘to save my life.’ De regering van Uganda maakt geen werk van het beschermen van al haar inwoners en wakkert LHBTI-sentimenten actief aan. Volgens Amnesty International wil het land zelfs de doodstraf invoeren voor homoseksuelen.
Sinds maart 2018 woont ze bij HVO-Querido. Eerst bij de opvang aan de Walborg in Buitenveldert en nu in onze nieuwe opvang aan de Plantage Muidergracht in stadsdeel Centrum. Aisha is heel duidelijk in haar voorkeur: ‘I prefer this.’ Aan de Muidergracht hebben bewoners meer privacy en meer ruimte voor zichzelf.
Meer zelfstandigheid
Sheila
Sheila (1984) werkt via Start People pas een paar weken bij de opvang Plantage Muidergracht en kan de nieuwe locatie dus niet uit eigen ervaring met de oude vergelijken. ‘Van collega’s heb ik wel begrepen dat bewoners er een stuk op vooruit zijn gegaan op deze plek. Omdat ze hier meer ruimte en mogelijkheden hebben, verwachten wij ook meer van ze. Bewoners moeten hier zelf veel meer doen, zoals koken. Ze wonen hier zelfstandiger, meer op zichzelf en minder in een instelling.’
Geluk
‘Ik heb de opleiding MWD (Maatschappelijk Werk en Dienstverlening) gedaan,’ vervolgt Sheila. ‘Het boeiende van dit werk is het contact met zoveel verschillende mensen. Onze bewoners komen uit Afrika, uit Azië, uit het Midden-Oosten. Ze hebben allemaal een bijzonder verhaal. Het is allemaal nieuw voor mij, ik werk hier nog maar net, maar ik begrijp nu al beter waarom mensen vluchten. Ik begrijp nu iets van hun pijn. Iedereen zoekt het geluk en de wereld is van iedereen. Van nature ben ik hulpvaardig, ik hoop dat ik hier iets voor ze kan betekenen.’
My own taste
‘I am a walker,’ vertelt Aisha. ‘I am new in this area, so I like walking around to see all the new things, to explore, to find my way. I like Artis the zoo.’ Zelf koken bevalt Aisha ook goed. ‘You can eat what you want and when you want it. I can eat to my own taste now.’ Boodschappen doen is geen enkel probleem, de internationaal georiënteerde Dappermarkt is immers vlakbij. ‘It’s easy to get African food in Amsterdam,’ aldus Aisha. Om een aantal redenen kookt ze meestal samen met een paar andere vrouwen uit de opvang. Het is gezelliger om samen te eten, praktischer om de taken te verdelen en het is bovendien goedkoper. De bewoners krijgen elke week 50 euro op hun bankpas om eten en andere dingen te kopen.
Aisha en Sheila
Kinderen van God
Aisha heeft tot nu toe weinig last van discriminatie. ‘Amsterdam is good, people mind their own business.’ Maar heel af en toe maakt ze wel iets dergelijks mee. ‘I was with friends in the metro and this woman looked very angry at me and walked away. Why? Maybe because I look different? Crazy, all people are the same family in the end. We are all children of God. In my country we believe in God.’
Stress
Wat doet Aisha zoal overdag? Ze heeft veel afspraken, met haar casemanager, met VWN (VluchtelingenWerk Nederland) en met het ASKV, het Amsterdamse steunpunt voor vluchtelingen. Daarnaast doet ze aan sport. ‘I’m a sports lady, I ride my bike.’
Heeft ze misschien tips voor de begeleiding in de opvang? ‘You should try to understand us. We are normal people, but we have a lot of stress. We left our family, we have no papers. That’s why we need your help. But most of the times we are grateful
Toekomst
Over de toekomst is Aisha helder. ‘I want to be a normal person, I just want to be like any other human being. I want to have a family, friends. I want to live, to love, to laugh, to dance. That’s my dream. I hope I can find it in Amsterdam.’
